30-03-2011

Het zal misschien shockerend zijn maar ik moet toch een onthulling doen. Al acht maanden lang kom ik de dag door zonder een televisie. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat kom ik de dag door zonder een blik te werpen op mijn televisie toestel, dat heb ik dan weer wel, zonder kabel. Het is dus nieteens zo dat ik geen apparaat heb waarop ik televisie zou kunnen kijken maar ik heb geen aansluiting om er daadwerkelijk naar te kunnen kijken( ik kan je vertellen dat een zwart beeld gaat vervelen). Naar aanleiding van de vele reacties die dit al eerder hebben opgeleverd denk ik dat ik blij mag zijn dat ik nog in staat ben een normaal leven te leiden. Ik mag blij zijn dat ik nog niet uit de maatschappij ben geplaatst om vervolgens op een eiland te worden gezet bij een inheemse volksstam omdat het mij niet is gelukt te integreren in de Nederlandse samenleving.
De reden dat ik ben gestopt met televisie kijken is eigenlijk heel simpel en heb ik net al verklaard: ik heb geen kabel. Ik wist toen ik verhuisde dat er geen kabel zou zijn om zenders te ontvangen en ik vond het geen probleem. Als ik de televisie wel was gaan missen had ik altijd nog digitaal kunnen gaan kijken.
Eigenlijk mis ik het helemaal niet. Je houdt echt heel veel tijd over als je geen televisie kijkt. Als je eenmaal aan een programma begint dan duurt dit toch vaak zo'n uur en omdat er reclames tussendoor zitten besluit je dan ook maar te blijven zitten. Vervolgens zie je in de reclame, heel toevallig, de aankondiging van het volgende programma. Dit programma wil je ook wel zien en het komt er uiteindelijk op neer dat je twee uur zit te kijken. Nou is dat natuurlijk helemaal niet erg maar als ik achteraf bedenk wat ik eigenlijk gezien heb bedenk ik me toch dat het niet de moeite waard was om zoveel tijd aan te besteden. Er zijn ook heel veel programma's die ik niet spannend genoeg vind om te volgen. Na 1 woonprogramma heb je ze in principe allemaal wel gezien. En als je niet houdt van mannen die op televisie afgekraakt worden mag je de programma's van meneer williams ook overslaan. Af en toe is het natuurlijk heerlijk om een hele zondag de reality programma's van MTV te kijken, als je echt niks beters te doen hebt, elke dag gaat mij vervelen. Er is een programma waar ik wel voor thuis zou blijven, als ik een televisie had uiteraard, dat is boer zoekt vrouw.
Mijn oplossing voor een tv-loos bestaan is om alles online te kijken, zo bedenk ik van tevoren wat ik leuk vind om te zien en vrijwel alles kun je terugkijken. Er zitten natuurlijk wel nadelen aan het niet kunnen kijken van tv... Zo kan ik bijvoorbeeld niet makkelijk tegelijkertijd een film kijken en internetten, dan mis ik de hele film.
Wanneer ik tegen mensen zeg dat ik geen televisie kijk zijn ze verbaasd, het komt denk ik vrij weinig voor dat mensen geen televisie hebben. Ik denk dat het niet zo moeilijk is om andere dingen te doen in plaats van voor de buis hangen.

02-03-2011

Ik heb een mooi punt bereikt, ik woon namelijk al een jaar op mezelf. En om de traditie in ere te houden, het hoort er ten slotte bij om na elk jaar even de balans op te maken, ga ik jullie verblijden met de ups en downs van het alleen wonen. Helaas voor jullie ben ik geen man. Dit is jammer omdat er dan waarschijnlijk een veel interessanter jaarverslag was gekomen, een stuk meer downs natuurlijk. Ik heb namelijk het idee dat mannen er veel vaker een zooitje van maken als ze alleen wonen en dat het verschil dan ook groter is dan wanneer een man samenwoont. Ik heb hier helaas nog geen wetenschappelijk onderzoek naar gedaan, misschien komt dat nog.
Een jaar geleden begon ik mijn zelfstandige leven op nu 100 meter afstand. Ik besloot ongeveer op de helft van de maand Januari dat ik wel op mezelf kon gaan wonen, zonder hier ooit eerder serieus over na te hebben gedacht. Eind Januari vond ik een kamer in een studentenhuis met twee andere studentes (mannen waren hier niet welkom)en op 6 Februari 2009 verhuisde ik. Gelijk de eerste nacht werd ik er op gewezen dat ik te veel geluid had gemaakt met mijn bed (dat zou later misschien vaker voorkomen om andere redenen maar daar heb ik mijn huisbaas nooit over gehoord) ik was namelijk mijn bed in elkaar aan het zetten. Over dat bed kan ik een heel boek opzich schrijven aangezien mijn bed meerdere functies heeft. Mijn bed is namelijk ook een bank, wanneer ik tegen het chickie zeg dat hij op de bank mag slapen kom ik hem 's avonds dus alsnog tegen in bed. Mijn huisgenoten waren twee studentes van mijn leeftijd die ik vaak 's nachts tegenkwam en die verder weinig thuis waren, lekker rustig dus. Met de vrouw die onder me woonde had ik nog weleens onenigheid over de tv die te hard stond of van mijn kant de kinderen die te hard stonden. Verder vermaakte ik mijzelf wel, ik voel me eigenlijk niet zo snel alleen. Omdat ik net alleen woonde vond ik het ook nog leuk om te koken en de was te doen dus dat hield ik allemaal netjes bij, en elke zondag ging ik nog terug naar mijn moeder. Ik vond al snel uit dat alleen wonen veel voordelen heeft. Deze voordelen herinner ik mij ook weer wanneer ik weer terug naar mijn moeder ga of lang bij andere mensen ben. Het grootste voordeel van alleen wonen is namelijk dat je niet hoeft te praten. Dat zal vreemd klinken uit de mond van een vrouw die, en dat verzin ik niet zelf, toch redelijk wat praat. Als je helemaal alleen woont en ook weinig te maken hebt buren of huisgenoten kan het namelijk weleens zo zijn dat je meer dan 24 uur helemaal niet praat, dit is een belevenis opzich. Als ik toch opeens de behoefte voel om te praten ga ik gewoon naar de Albert Heijn en praat daar wat tegen cassieres en ander winkelpersoneel aan. Ik heb ook verschillende openingszinnen bedacht om een gesprek te beginnen. De openingszin die het meest oplevert blijft toch: "Tot hoe laat moet je vandaag werken? ". Als je dat vraagt op een semi- geïnteresseerde manier lijkt het net alsof je er medelijden mee hebt dat iemand er vrijwillig voor kiest continu dezelfde bewegingen te maken en daar bliepgeluidjes voor te ontvangen. De desbetreffende mevrouw of meneer zal een verhaal ophangen dat druipt van zelfmedelijden. In mijn supermarkt is het trouwens toch altijd mevrouw( de mannen zijn slecht vertegenwoordigd bij de kassa) misschien moet ik toch eens een brief gaan schrijven naar de ah over hun selectiebeleid voor cassieres aangezien ik nu continu openingszinnen moet gebruiken voor vrouwen en dit toch niet mijn voorkeur heeft.
Misschien is het al opgevallen maar het alleen wonen heeft nog een groot voordeel. Ik mag al een jaar lang elke dag zelf verzinnen wat ik eet. Nu wil ik niet direct zeggen dat ik zo geobsedeerd ben door eten dat ik alleen al puur geluk ervaar bij het lopen door de Albert Heijn maar eigenlijk is dat wel gewoon een feit. Ik waardeer het natuurlijk heel erg als iemand anders voor me kookt maar als ik dan de dag erna weer zelf kan kiezen uit rode kool of spinazie uit de diepvries dan voelt dat erg goed.
Ik bedacht me net dat dit al de derde keer is in zeer korte tijd dat ik de Albert Heijn in mijn blogs noem en dat terwijl mijn blog niet wordt gecensureerd door de supermarktgigant. Ik vind boodschappen doen gewoon een erg interessant fenomeen. Als ik ooit nog eens rijk wil worden schrijf ik er misschien toch eens een boek over.
Ik ben me ervan bewust dat deze lap tekst al te lang wordt voor jullie concentratie vermogen maar ik wil toch nog een dingetje bespreken. Ik hoef nooit op te ruimen.
Dit was alleen om jaloezie op te wekken en heeft verder geen toelichting nodig.

23-02-2011

Vandaag besloot ik na lang twijfelen naar Middelburg te gaan. Je vraagt je misschien af wat er in Middelburg is en dat kan ik heel kort samenvatten: niks. Daarom ging ik er heen, dan was ik er en was het dus niet een volledig lege plek op aarde. Een andere reden dat ik nu hierheen ging was dat ik veel andere steden al gezien heb. Ik ben al naar Amsterdam, Utrecht, Groningen, Zwolle en Maastricht geweest. Je begrijpt dus vast wel dat nu de volgende wereldstad aan de beurt was.
Ik wist eigenlijk vrijwel niks van deze gemeente. Ik moet eerlijk bekennen dat ik nu nog niets weet over Middelburg maar ik weet wel hoe het eruitziet:

Zo dus!

Het ziet er een beetje deprimerend uit maar met een beetje fantasie lijkt dit toch best gezellig? Ik heb niks vreemds kunnen ontdekken aan middelburgers. Ze praten niet raar, ze zien er niet raar uit en helaas eten ze niet de hele dag wafels snoep en bonbons( iets wat Maastrichters wel lijken te doen, ik denk dat ik Maastrichter word). Eigenlijk is het een soort dorp dat per ongeluk groot is geworden waardoor er heel veel winkels te vinden zijn, wat ik wel weer interessant vond. Zo heb ik vandaag echte peace oorbellen gekocht en oordoppen bij de hema omdat ze in de aanbieding waren, fuck yeah!
Toen ik me toch opeens in de Hema bevond besloot ik gelijk maar chocolademelk te drinken. Met slagroom. En cakeje.

nomnomnom

Het is misschien al opgevallen maar het is me helaas niet gelukt het cakeje in volledige toestand op de foto te krijgen, de helft van het cakeje was al geconfisqueerd door mijn buik. Ik besloot te laat dat ik een foto wilde nemen.
Ik heb trouwens nog nooit zoveel chocolademelk in een beker gezien. De Hema had waarschijnlijk al gehoord dat ik er aankwam en heeft stiekem mijn beker vervangen voor een emmer, ik had er geen problemen mee. Na de chocolademelk ben ik maar weer naar huis gegaan aangezien je Middelburg in twee uur wel weer gezien hebt.

07-02-2011

Vandaag ben ik erachter gekomen dat ik een jaar geleden het verkeerde telefoonabonnement heb afgesloten. Ook ongeveer een jaar geleden kwam ik er al achter dat ik de verkeerde telefoon had aangeschaft. Het is de samsung star, een touchescreen en daar blijk ik niet mee om te kunnen gaan. Het is voor mij onmogelijk om tegelijkertijd te lopen en sms berichten te versturen. Nou ben ik sowieso niet heel sterk in multitasken maar een touchescreen maakt dit helemaal onmogelijk. Het zal helemaal aan mij liggen maar ik kan na een jaar nog steeds niet even snel smsen als ik met mijn "normale" telefoon wel kon. Maargoed het abonnement dus, ik betaal veel te veel voor veel te weinig. Om eerlijk te zijn heb ik al jarenlange ervaring met het kopen van verkeerde telefoons bij te dure maatschapijen. Mijn eerste telefoon kocht ik omdat het nummer dat er bij was zo leuk was. Ja, ik heb het hier inderdaad gewoon over het 06-nummer. De verkoopster had waarschijnlijk door dat ik een 12 jarige was zonder enige kennis van mobiele telefoons dus raadde ze me aan een telefoon met een gemakkelijk nummer te kopen: dan zou ik het nummer niet vergeten! De telefoon kon alleen bellen en smsen, wat ik overigens nog steeds de belangrijkste eigenschappen aan een telefoon vind, en er zat een enorme antenne op.
Telefoon nummer twee was er een met een camera, daar was ik trots op. Deze telefoon kon behalve bellen en smsen ook foto's maken en ik kon dus mms'jes versturen. Hiervoor had ik nog nooit van het begrip mms gehoord, het was een hele openbaring. Ik kwam er vrij snel achter dat mmsen een stuk doorder is dan smsen en ik gebruikte alleen nog de bel en sms functie. Foto's uploaden naar de pc is me in de periode dat ik deze telefoon had nooit gelukt, iets dat waarschijnlijk ook meer zegt over mij dan over de mogelijkheden van de telefoon.
Toen deze mobiel na twee jaar kapot ging, ze leven bij mij op de een of andere manier nog redelijk lang, ging ik opnieuw naar de telefoonwinkel. Wat er toen gebeurde zal voor velen geen verrassing zijn: ik zag een roze telefoon. Ik twijfelde en belde daarom mijn moeder. Zei sprak de legendarische woorden: "Als je toch genoeg geld hebt zou ik het maar gewoon doen, zeker als hij roze is". En dus kocht ik mijn eerste roze telefoon. Ook deze telefoon kon foto's maken maar het is me ook bij deze telefoon nooit gelukt ze van mijn mobiel te verplaatsen naar de computer. Zowel deze als de vorige telefoon zijn overleden aan een plotselinge hartaanval vermoed ik. Opeens begonnen zij te schokken en voor ik het wist was het te laat en had ik weer een overleden telefoon in mijn handen.
Dat waren nog eens mooie tijden... Ik had altijd prepaid toestellen gehad en gaf per maand hooguit 20 euro uit aan prepaid kaarten. Deze kocht ik nog in de Albertheijn en als het tegoed op was dan was het ook echt op. Nadat mijn roze telefoon kapot ging was ik toch wel toe aan een abonnement. Een hele stap voor mij waar mijn vader me al jaren voor had proberen te behoeden. Hij dacht dat wanneer ik een abonnement zou nemen ik mijn belminuten niet in de hand zou kunnen houden en daardoor buiten mijn bundel zou bellen, wat veel duurder is. Hij had gelijk. Mijn telefoonrekening was vorige maand 85 euro. Ik verdenk Vodafone van het aansmeren van te duren abonnementen, die hoge rekening ligt natuurlijk niet aan mij. Wat me wel opvalt als ik naar de telefoons kijk die ik tot nu toe heb gehad is dat mijn telefoon steeds groter wordt. Er zit dan wel geen antenne meer op maar het beeldscherm is steeds groter geworden. Ik vraaf me af of we over tien jaar allemaal met een telefoon ter grote van een ipad rondlopen... Lijkt me toch onhandig .

Wat me in totaal vijf jaar en 3 telefoons heeft gekost om te leren is me nu toch gelukt: ik kan foto's vanaf mijn telefoon naar mijn laptop uploaden.


Foto gemaakt met mobiele telefoon

03-01-2011

Ik heb de Albert Heijn helemaal door. Eigenlijk heb ik dus de mensen door die mensen die op maandag morgen na een lang en brak weekend weer aan een tafel zitten , met zijn allen, om te bedenken hoe wij de klant deze week weer gaan verleiden. Waarschijnlijk zitten ze daar dan met zijn tienen allemaal in een zwart pak want dat hoort er nou eenmaal bij te discussieren hoe het ze gaat lukken deze week de klant zoveel mogelijk geld afhandig te maken.
Als ik namelijk binnenkom in de Albert Heijn beginnen standaard, nadat je door het hekje bent, de groenten. En ik heb dus helemaal door waarom je bij de groente begint he! Want wanneer je van huis weggaat beslis je altijd dat je groente nodig hebt want er moet wel gezond gedaan worden natuurlijk. Bij de start van de boodschappen weet je dat nog, dan zit dat nog vers in je geheugen en neem je dus veel groenten in je mandje en nog wat fruit erbij omdat het er toch maar mooi ligt. En dat is het dus, wanneer je verder de winkel in komt staan daar de lekkere dingen! Die neem je ook sowieso mee want lekkere dingen kun je natuurlijk niet overslaan. Wanneer de Albert Heijn de groenten net voor de kassa's had neergezet was dit keuze proces heel anders gegaan. Dan had ik al allemaal lekkere dingen in mijn mandje en zou ik de groenten overslaan omdat ik ondertussen al tot de conclusie zou zijn gekomen dat ik nou eenmaal niet gezond eet dus dat ik ook geen moeite hoef te doen om het mee te nemen. Goed, na dat mysterie ontrafeld te hebben wil ik nog even teruggaan naar het begin van de winkel: het hekje. Volgens mij heeft dat hekje geen functie. Als je opeens in de Albert Heijn bent beland om er vervolgens achter te komen dat je toch maar geen boodschappen wilt doen kun je namelijk ook altijd nog door de kassa's. Het argument om mensen binnen te houden is dus al ongeldig. Het is ook niet om stelen tegen te gaan want er zit geen beveiliging op de producten en wanneer je langs de kassa's loopt met een pizza onder je jas zien cassieres dat echt niet, die hebben het te druk met naar de klok kijken. Het is dus vooral vervelend voor mij want ik vergeet altijd mijn mandje, dan sta ik NET binnen en dan is het mandje NET buiten handbereik. Probeer dan maar eens zo'n architectonisch ontworpen blauw hoogstandje te pakken te krijgen.
Dan ga ik nu graag verder met mijn andere ontdekkingen. Ik weet namelijk waarom de bonusaanbiedingen er zijn! Die zijn er helemaal niet om mij blij te maken. En ook niet omdat ik er dan speciaal voor naartoe kom want ik hoop oprecht dat er niemand is die elke week de bonusaanbiedingen omcirkelt in de reclame folder. Ik heb het eens gedaan toen ik echt helemaal niks te doen had maar ik kan je vertellen dat er leukere dingen zijn om te doen.
Die bonusactie is er alleen maar om ervoor te zorgen dat je ten eerste nog meer koopt, want voor een lage prijs kun je die snoepjes natuurlijk niet laten liggen. Ten tweede zorgt het ervoor dat je verslaafd raakt aan een nieuw product wat de volgende week dus gewoon twee keer zo duur is.
Bedankt Albert Heijn. Ik heb nu niet alleen een snoepverslaving maar ook een capuchino-uit-een-zakjeverslaving.
Als je al deze beproevingen al hebt doorstaan kom je sowieso uit bij de kassa, tenzij je over of onder het hekje door bent gegaan wat dus ook gewoon kan. De tactiek die de mannen in pak voor de kassa hebben bedacht is bijna nog gemener dan de eerdere twee. Naast de kassa zijn namelijk allemaal snoep en chocola producten neergezet en die staan daar niet omdat er verder in de winkel geen plaats voor was. Precies dezelfde producten staan namelijk ook in de winkel maar het verschil met de kassa is dat ze daar minstens 20 % duurder zijn. Aangezien je bij de kassa's lang moet wachten en de producten tegelijkertijd met me aan het flirten zijn is de kans heel groot dat ik me laat verleiden en uiteindelijk nog meer koop. Dat je altijd lang moet wachten bij de kassa heeft dus helemaal niets te maken met cassieres die een wat lager dan gemiddeld niveau hebben. De snelheid van afrekenen is afgesproken zodat je langer moet wachten.
Zo, dan is het nu weer tijd om boodschappen te gaan doen. Bij de Albert Heijn uiteraard want ergens is het toch wel lief dat ze zo aan me denken.

01-02-2011

Zoals het je misschien al is opgevallen is mijn lay-out veranderd. Als je hier voor het eerst komt valt er waarschijnlijk niks op maar vind je mijn pagina vast gewoon heel mooi. Deze nieuwe lay-out heb ik te danken aan Ellen. Na een hele tijd gestopt te zijn met schrijven besloten Ellen en ik tegelijkertijd opnieuw te beginnen. Wij maakten de afspraak om met een doel te schrijven en we doen nu wie het het langst volhoud. Dat motiveerd mij namelijk weer om door te schrijven.
En ik vind dit een mooie gelegenheid om eens over Ellen te schrijven. Het is namelijk zo dat ik het leuk vind om behalve over mezelf ook over anderen te schrijven. Laat ik eens beginnen met haar blog: www.denkeninhetdonker.blogspot.com. Zij schrijft en plaatst foto's en het is zeker de moeite waard even langs te gaan.
Goed na dat gehad te hebben ga ik even terug in de geschiedenis van Ellen en mij. Deze start in de brugklas waar Ellen nog een kleine Ellen met een klein brilletje was. Op kamp was het eerste moment dat ik Ellen tegenkwam, ik had toen nog geen flauw idee dat Ellen ooit de layout van mijn weblog zou gaan maken. Ik had sowieso nog geen idee dat ik ooit een weblog zou maken maar dat terzijde.
Onze eerste date had gelijk al alles met eten te maken. De enige reden dat ik naar Ellen toeging was omdat ik ijs wilde en zij vlakbij het ijs woonde. Eigenlijk ging ik stiekem ook naar Ellen toe omdat dat mij gezellig leek maar dat zei ik toen natuurlijk niet. Zittend langs het water bedacht ik dat zij eigenlijk maar mee moest naar Parijs en zo gebeurde het, een maand later zaten we in Parijs.
Wij hebben daar een geweldige vakantie gehad en hebben Parijs natuurlijk even onveilig gemaakt. Nu we het er toch over hebben:


Dat zijn wij. We doen onszelf maar gewoon niet anders voor dan we zijn op deze foto, dat is toch een beetje zonde van de tijd. Even verder over Ellen, nadat we terug kwamen uit Parijs zijn we natuurlijk nog heel vaak gaan chillen met andere vrienden erbij wat heel gezellig is. We willen nog weleens roepen dat we lesbian action gaan doen maar of dat er ooit van komt is nog maar de vraag. Waar we echt goed in zijn is dingen bakken. We maken dan vanalles, mijn voorkeur ligt toch bij chocolade dingen( en die van Ellen eigenlijk ook). Af en toe heeft ze wel vreemde trekjes moet ik bekennen, daar moet ik het toch ook even over hebben. Zo komt ze gerust op het idee om een appeltaart natuurkundig te bakken. Ik noem het maar even natuurkundig want ik kan er niks anders van maken. Ze gaat dan helemaal los met het vierkantjes snijden van het deeg zodat dit precies de bodem van de appeltaart bedekt. Dan kan ik haar maar beter gewoon laten gaan want een geinspireerd persoon moet je natuurlijk nooit tegenhouden.
Als ik aan Ellen denk is het eerste wat bij mij opkomt haar randomheid. Ellen kan volledig willekeurige dingen zeggen of doen waarbij je geen idee hebt waar ze vandaan komen. Een indicatie hiervan is hieronder te vinden in de reacties. Daarbij is Ellen gelukkig geen vrouw-vrouw wat ook wel prettig is.



Wat ik eigenlijk dus even wil zeggen: Ellen bedankt!

30-01-2011

Na dit jaar drie keer te zijn verhuisd hoop ik nu toch echt een plek te hebben gevonden waar ik me echt kan thuisvoelen. Na 2 studentenhuizen te hebben geprobeerd en kleine kinderen te hebben weerstaan probeer ik het nu op een eigen etage. De keuken is helemaal mijn domein en alleen de douche moet ik de komende 3 maanden delen. Het eerste studentenhuis was best gezellig en ik had het er prima naar mijn zin. Er waren veel regels omdat we boven een gezin woonden en ik wilde meer vrijheid dus vertrok ik naar studentenhuis nummer twee. De kamer was prachtig en hier had ik een eigen keuken, wat heel prettig was want koken tussen andermans afwas was ook niet helemaal mijn ding. Het klikte alleen niet helemaal met de medestudenten, wat eigenlijk geen studenten waren omdat ze niet studeerden en inmiddels de dertig al gepasseerd zijn. Ook had ik veel geluidsoverlast en eigenlijk zat ik er gewoon niet op mijn plek. De eerste twee dagen in mijn nieuwe huis waren dan ook echt een opluchting. Je kunt het je misschien niet voorstellen maar ik werd zojuist blij bij het doen van de afwas. Ik kwam vanochtend pas om half 12 mijn bed uit zodat ik nog even kon genieten van de stilte, het was erg fijn om te kunnen lezen zonder het idee te hebben dat er een verbouwing gaande is boven je hoofd. Nu kan ik ook gewoon weer gesprekken met mijzelf houden zonder gestoord te worden door de gesprekken die de buurman met zichzelf had want ook hij praatte in zichzelf. Ik word niet meer op de hoogte gehouden van het liefdes leven van de buurman naast me, wat opzich heel interessant was maar de bedprestaties van hem en zijn vriendin waren toch net even te gedetailleerd omschreven. Ik zit weer lekker helemaal alleen boven in het huis met uizicht op de trambaan. Als ik nu naar rechts kijk kan ik de tramhalte zien en er is niks leuker dan af en toe even mensen te kijken. Zo is het wel een geruststelling om te zien dat ik nog best normaal ben.